(कथामा उल्लेखित पात्रहरुका नाम-थर एसै श्रीजिएका हुन्, कुनै दोश्रो अर्थ नलागोस् ।)

 

 

जु - जुनुमाया खड्का, खास नाम । न्वारन गर्ने पण्डित बाले जुराइदिएका; जुनुमाया नाम, अनी जन्म दिने बाको 'हक' पुछारमा झुण्डियो खड्का । पुश्तैनी थात-थलो पर्बतको पिपलटारी तिरै हो तर केही घटनाक्रम पछी उस्ले पर्बत बिर्सेकिछे वा बिर्सिन चाहेकीछे । 

 

 

तिलक खड्काकी जेठि छोरी हो जुनुमाया । तेसो त कुरा काट्नेहरुले उस्का बालाई निकै कन्जुसको ताज पहिर्याइ दिएकाथिए; सदरमुकामबाट आफै नुन-तेल बोकेर ल्याउंछन् र एता आफ्नो किराना पसलमा महंगोमा बेच्छन् भनेर । तर जुनुमायालाई एस्ता कुराको के मत्लव, उ त आफ्ना बाप्रती निकै आभारी थिई, बाले तेती दुखजिलो गरेर पसल नथाप्द्या भए कसरी उस्ले गल्लाबाट २० रुप्यां छड्काएर हरेक शनिबार सिनेमा भ्याउंदी हो ! 

 

 

पढ्दा ताका, पढाई र अन्य कृयाकलाप भन्दा पनि विहान चौरमा गाइने श्रीमान गम्भिर .. र शरस्वती वन्दना उस्लाई निकै मन पर्थ्यो; सानै देखी नाच-गानामा रुची भएर नि होला । करिश्मा केसी (उ बेला मानन्धर भईसक्या थिनन्) निकै मनपर्ने हिरोनी उस्लाई त्यो बेला, तेस्तै बन्ने धुन उस्को र राजेश हमाल जस्तै 'ह्यान्सी' जीवन साथीको तलाश हुन्थ्यो उस्को । 

 

 

२०५८ सालमा जुनुमायाको स्कुले दैलोमा 'जिल्लास्तरिय' भन्ने जन्तु आइपुग्यो । हुन त जुनुमायालाई पढाईप्रती साह्रै मोह ! उ धेरै भन्दा धेरै पढेर ठुलो भन्दा ठुलो मान्छे हुन चाहन्थी । तर उस्को त्यो महान लक्ष्यमा संधै बाधक बनेर वितृष्णा जगाउने ३ मुख्य कारक तत्वहरु थिए - विज्ञान, गणित र अंग्रेजी । खै ! कुन चाइं पटमुर्खले बनाएछ यि कुराहरु ! जुनुमायाको सामुन्ने मात्र आउन् न ति विद्द्वान भनाउदाहरु; कांचै खांदिहो उस्ले ! 

 

 

एक सांझ, स्कुले झोला हल्लाउंदै जुनुमाया घर आइपुगी । छर-छिमेकीको भिड थियो .. आंगनमै बाबु तिलक खड्का ढलेका थिए .. पिंढीमा कुखुराको खोर नजिकै आमा केशरी खड्का ढलेकी थिईन् .. रोइरहेकी ९ वर्षकी बैनी जमुनालाई एउटी फुपु पर्नेले काखमा च्यापेर कुन्नी के-के भन्दैथिन्; जुनुमायाले केही सुनिन । रगतमा लथ्पत निर्जिब बा-आमालाई देखेर उस्लाई रिंगटा लाग्यो, तै नि झोला एकातिर फालेर बालाई झक्झकाउन पुगी, "तंलाई माट्टां हाल्नुहुनी, जा उता" भनी हाल्छन् कि बाले भन्ने उस्को आश । तर बाले केही भनेनन्, उन्ले लाएको सेतो धर्के सट रगतले पुरै रातो भएको थियो, मुखभरी निलडाम, अनुहार कुरुप र सुन्निएर जुनुमायाका हंसिला बालाई उसैले चिन्न नसक्ने जस्ता भएका थिए । छाती उदाङ्गिएको थियो, मांशपेसीका केही चोइटा र करङहरु नाङो आंखाले देखिन्थे, उन्ले लाएको एउटा gold star तेहिं नजिकै उल्टो परेको थियो । 

 

 

उ अर्ध वेहोशीमा आमालाई जगाउन पनि पुगी, तर आमाको पनि उही ताल थियो । रगतले भिजेको कपालले आधी मुख छोपिएको थियो, आङै सिरिङ्ग हुने विक्षिप्त किसिमले देब्रे हात भांचिएको । "आमै - ए आमैss " भन्दै उस्ले आमालाई उठाउने धेरै प्रयास गरी तर जुनुमायाकी आमा अब कहिल्यै नउठ्नेगरी सुतेकी थिईन् । उस्को अवोध मनमा एउटा चट्याङ कड्केर बर्स्यो, यथास्थितीसँग तालमेल बसाउनै सकिन, अब उ पुरै होश गुमाएकी जस्ती भएकी थिई, बाउ-आमा त्यसरी क्रुर किसिमले मारिएर टुहुरी हुंदा पनि उस्को आंखाबाट एक थोपै आंशु झरेन । 

 

 

काका बाउले दाई-भाउजुलाई दागबत्ती दिए; जीवनमा पहिलो पल्ट जुनुमायालाई आत्मग्लानी भो, छोरी भएर जन्मनुमा । नत्र त उसैले काजकृया गर्दी हो आफ्ना बाउ-आमाको, चिताको आगो मुश्लिंदै जल्यो, तेही आगोमा जले जुनुमायाका धेरै सपनाहरु । 

 

 

धेरैपछी जुनुमायाले था'पाइ 'क्रान्ती बन्दुकको नालबाट निस्किन्छ' भन्ने मान्छेहरुले मारेका रे उस्को बा-आमालाई । उस्का बा-आमा असहयोगी थिए रे, नया नेपालको निर्माणमा । क्रान्ति र काला गुलाबहरु बारे अज्ञान थिई उ तर अब अन्जानमै पनि घ्रिणा पलाउन थाल्यो तेस्प्रती उस्को । र डराउन पनि थाली, कतै उस्का बा-आमा झैं उ र उस्की बैनी पनि असहयोगी साबित हुने हुन् कि भनेर । 

 

 

जिम्मेवारीले मान्छेलाई धेरै छिटो बुढो बनाइदिन्छ रे, १४ वर्षकी जुनुमाया पनि अब बुढी भै । बैनिको खुशी र जीवनले अब उस्लाई सपनामा पनि लखेट्न थाले । जमुना कैले दलदलमा भास्सिन्थी, कैले भिरबाट खस्थी, कैले कुनै डरलाग्दो प्राणीको पञ्जामा चेप्टिन्थी; जुनुमायाको सपनामा । आधीरातमा काहालिंदै, निश्सासिंदै र पसिनाले निथ्रुक्क हुंदै जुनुमाया ब्युंतिन्थी र संगै सुतेकी जमुनालाई सकुशल देखेर एक क्षण खुशी पनि हुन्थी तर अर्को क्षण लग्लग काम्दै भयभित पनि हुन्थी; कतै यो सब कुरा सांच्चै भो भने ? 

 

 

एकरात जुनुमायाले के सोची कुन्नी, अलि-अली झिटी-झ्याम्टा बटुलेर बैनिलाई डोर्याउंदै निक्ली, पिपलटारी छोडेर । 

दिदी, हामी कां जान ला' ? जमुनाले आंखा मिच्दै सोधी । 

भोली यहाँ राक्षसहरु आउंछन् के, तेइ भएर हामी धेरै टाढा जान ला' । जुनुमायाले मायालु स्वरमा भनी । 

तेसो भए त दगुरम्न । जमुनाले दिदिको कुर्ताको फेर बलियोसँग समातेर आश्वस्त हुंदै भनी, तर जुनुमाया आफैमा भने आश्वस्त थिईन, उस्ले अलि-अली बुझेकी थिई - संसारको हरेक कुनामा राक्षसहरु छन् भनेर । 

 

 

राजधानी छिरेको सुरुका केही वर्ष, केही मान्छेले उस्को जीवनप्रती दया-माया देखाए; उस्ले नि कबुल गरी आफु र बैनिको भविश्यकालागी, पछी तिनै मान्छेले उस्को जवानीप्रती दया-माया देखाए; उस्ले फेरी नि कबुल गरी बैनिको भविश्यकालागी । 

 

 

आज; जुनुमाया खड्कालाई कसैले चिन्दैनन् । तर, चल्तिका डान्स बारमा उस्को नाम र भलादमी भनाउदाहरुको गोजिमा उस्को नम्बर 'माया' भनेर लिईन्छ, लेखिन्छ र चिनिन्छ । उस्ले आफ्नालागी 'माया' नाम किन रोजी, तेस्को व्याख्या उसंगै होला । तर मलाई व्यक्तिगत हिसाबले सान्दर्भिक नै लागेकोछ, किनभने उ बिना-भेदभाव सबैलाई समानरुपले 'माया' बांड्छे; गोजी गरम हुनुपर्‍यो - बास् । 

 

 

दिदी कफी । आश्मानी सर्ट, गाढा निलो स्वयटर, पेण्ट, टाइ र कालो जुत्ताको युनिफर्ममा रेडी भएकी जमुनाले बाहिर कौशिमा बसेकी मायालाई एक कप कफी ल्याइ पुर्याइ । जमुना अहिले २० वर्षकी भैसकी, राम्रैमा गनिने कलेजमा BCA पढ्दैछे । मायाले नभने पनि, मायाको बारेमा धेरै कुरा था' छ जमुनालाई, बाहिर-बाहिरै धेरै कुरा सुन्छे उ, मायाकी बैनी हो भनेर धेरै कमलाई जानकारी होला तर उस्को आत्माले कैयौं पटक अप्ठ्यारो महशुस गरेको स्थिती पनि छ । एती हुंदाहुंदै पनि उस्ले मायासँग कहिलेइ यो बारेमा कुरा गरेकी छैन; एउटा mutual understanding जस्तो छ उनिहरुमा । जमुनाको हरेक आवश्यक्ताहरु उस्ले भन्नु भन्दा पहिले नै मायाले पुरा गरिदिएकी छे र तेस्को source सोध्ने आंट जमुनासँग छैन; कैलेकाइं बरु उस्लाई आफैप्रती घ्रिणा जागेर आउंछ, म व्यर्थै बोझ भएकोछु र मेरै कारणले दिदीले यो नारकिय जीवन बांच्नु परेकोछ भनेर । 

पैसा चाइने भए मेरो पर्सबाट निकालेर लैजा है । सेतो टि-सर्ट र कालो पाइजामा लाएर गुम्लुङ्ग कालै पश्मिनाको पछ्यौरा ओढेकी, मायाले कफी समाउदै भनी । 

तैंले भनिराख्नु पर्छ र ? मैले अघी झ्याप हानी सकें । जमुना अर्को कुर्सिमा बस्दै भन्छे । 

कफी त हैन नि फेरी ? मायाले जमुनाको कपतिर हेर्दै सोध्छे, उस्को बिचारमा केटाकेटीले चिया-कफी खानु हुंदैन, तेसैले जमुनालाई ति सब कुराहरुमा बन्देज छ जो केटाकेटीले गर्नु हुंदैन; भलै उ आफु ५ वर्ष मात्र जेठि छे जमुना भन्दा । 

यिss दुध हो भन्या ! जमुनाले दुधको कप देखाउंदै प्रमाण पेश गरी । 

दिदीss घरमा नभएनी कलेजमा त खान देन, सब्बैले गिज्याउंछन् के दुध र जुस खाइ भनेर, म त खाइदिन्छु है कुन दिन । जमुनाले दुखेसो पोखी । 

गिज्याउनेलाई गिज्याउन दे, तिन्ले गिज्याएर के हुने होर ? मायाले हातको पत्रीका पल्टाउंदै भनी । 

अं तंलाई भन्न पो सजिलो छ र ! जमुनाले आफुमाथी ठुलै पहाड खस्या झैं गरी । 

तेरो ब्या भएसी सब्थोक मै बनाएर दिम्ला भएन ? अब कती नै बस्लेस् र तं मसँग ? तल बाटोमा हुईकिंदै गरेको एक जोडी मोटरसाइकल यात्रीलाई हेर्दै मायाले भनी । 

एस्तो कुरा नगर है, तंलाई छोडेर म कैं नि जान्न । जमुना चिढिंदै उठी । 

किन ? मै जस्तो बुढी कन्या बस्ने रहर छ र तेरो पनि ? मायाले मुन्टो बटारेर ढोकामा उभिएकी जमुनातीर हेर्दै सोधी । जमुनाको दिल-दिमागमा धेरै कुराहरु तंछाड-मछाड गर्दैथिए प्रतिकृया स्वरुप, तर उस्ले मुखले केइ नि भनिन । 

म तरकारी पकाइदेर जाम् ? जमुनाले भित्र जांदै सोधी । 

पर्दैन, तं जा । खान मन लागे म आफै बनाम्ला । मायाले पत्रीकाको कुनै एक हेडलाइन पढ्दै भनी । 

हैन म बनाएरै जान्छु, टाइम छ केरे । जमुनाले भित्र किचनबाट भांडा बजाउंदै जवाफ फर्काइ । 

 

 

पत्रीकाको हेडलाइन र तेस्को तल छापीएको तस्विरमा मायाले विश्वासै गर्न सकिन । दाहिने हातको कफी कपलाई भुइंमा राखेर, पछ्यौरा अलिक खुकुलो पार्दै फेरी एकपटक राम्रोसँग तेही हेडलाइन र तस्विर राम्ररी नियाली; उ छांगाबाट खसेझैं भै, नाम उही छ ! फोटो पनि उस्कै हो ! उस्को एक मनले भन्दै थियो, यो सब झुठ हो, केही गल्ती छापिएको होला अखबारमा तर उस्को अर्को मनले कता-कता सत्य स्विकारी सकेकोथियो; आंखा भरिएर आयो, आंशुको एक थोपा गालाबाट तल बग्दै - चिउंडोबाट तप्प झर्यो .. 

 

 

माया कारागारको बाहिर कुरिरहेकी थिई, उ देखा पर्‍यो । लामो कपाल, झुस्स दार्ही-जुंगा र उस्तै फोहोरी पोशाकमा उ असभ्य र डरलाग्दो देखिन्थ्यो तर माया डराईन; उस्ले चिनेकी थिई, बाहिरबाट उ घाम-पानीसँग कुनै मतलव नराख्ने कुनै खोल्साको कालो पत्थर जस्तै देखिए पनि भित्रबाट त मैनबत्ती जस्तै थियो - कोमल र सत्गुणी । उ आफै जल्थ्यो, सक्किन्थ्यो तर अरुकालागी उज्यालो पार्न कहिल्यै कन्जुस्याइं गर्थेन । 

अंझै पनि मान्छे कुट्दै र मार्दै हिन्ने हो कि ? मलाई त धोका भयो नि, एक असल मान्छे जस्तो लागेको थियो तपाईं त मलाई ! मायाले अलि-अली रिसाएझैं गरी भनी । 

मलाई के था' त मन्त्रीको छोरो हो भनेर .. नत्र मारिनै दिएंथिएं । उस्ले झन जंगिदै भन्यो । 

था' छ ? भगवानले एउटा कुरा अली धेरै नै दिएछन् तपाईंलाई; रिष ! मायाले उस्को पाखुरो तान्दै ट्याक्सीतीर डोर्याइ । उ दुबै हात गोजिभित्र छिराएर लुरुलुरु हिंड्दै केही सोच्न थाल्यो .. 

 

 

हेर्नुस् साब, तपाईंले २ जना भनेर ४ जना आउनुभाथ्यो तर मैले केइ भनिन । पैला भनेको पैसा त दिनुस् । एक कालो रातमा, सडक छेउ माया आफ्ना ग्राहकसँग पैसा माग्दै थिई । रातो रंगको कुर्ता-सल्वार लाएकी मायाको दुपट्टा करिब-करीब भुइंमै लत्रिएको थियो, सामुन्ने ४ जना अधबैंसे पुरुषहरु उम्किन खोज्दैथिए । 

एss .... ! (एक पुरुषले निकै तल्लो स्तरको शब्द भन्यो) तंलाई था' छ म को हुँ ? खुरुक्क आफ्नो बाटो लाग्, हट् । 

हुनुहोला साब तपाईं कुनै ठुलै मान्छे, मलाई मेरो पैसा दिनुस्, कुरा खत्तम । मायाले रुखो स्वरमा भनी । 

तं जस्ती .... लाई राम्रो मुखले भनेर हुन्न .... ? दिन्नम् तेरो पैसा के गर्छेस् .... ? अर्को पुरुष कुर्लियो । 

ए मिष्टर ! गाली मैले पनि दिन जान्याछु । तिमीहरुलाई फोसामा पनि चाइने, अंझ ठुला कुरा पनि गर्ने ? माया पनि कड्की अब, उ पैला राम्ररी पेश आएकी मात्र हो, एस्ता कती नाथेहरुलाई त नत्र उस्ले देब्रे हातको कान्छी औंलामा नचाएर हिन्ने क्षमता राख्छे । 

तं .... बढ्ता बोल्छेस् .... ! पहिलोले एक थप्पड हिर्कायो मायालाई । 

ओए ....  ! हात हाल्छस् .... ? माया पनि के कम, जाइलागी । मायाको रिष र हिम्मत मात्रै ठुलो हो, चार जना जुंगामुट्ठेसँग घम्सा-घम्सी खेल्नु बिचरीको तुजुकले कां भ्याउंथ्यो र ? दुई नरपिचाशहरुले अब त मायामाथी लात्तो पनि बर्षाउन थाले, माया पनि अन्य दुइलाई जमिन चटाएर चिथोर-च्याथोर र मुक्का-मुक्की गर्दै थिई - दृश्यमा नया पात्रको प्रवेश भयो । 

 

 

ओ दाइहरु ! केही problem छ भने घरतिरै सुल्झ्याउन मिल्दैन र ? यो आधी रातमा बिच सडकमा किन ? उस्ले वस्तुस्थिती नियाल्दै भन्यो, अचानक कोही तेश्रो मान्छेको उपस्थितिले ति चार पिपाशुहरु केही हच्किए, माया दौडंदै उतीर आई । 

एss ! जां जानु छ, खुरुखुरु गैहाल्; राम्रै भेट्छस् नत्र । मायाको चिथोर्याइ भेटेको एकले भन्यो । 

प्लिज, मलाई help गर्नुस् । मायाले उस्को दायां पाखुरोमा झुण्डिंदै सहयोगको आग्रह राखी । 

हेर्नुस् महाशयहरु, यि यो मेरो (हातको पोलिथिनको झोला देखाउंदै उस्ले भन्यो) आमाको कात्रो हो; मलाई मर्नु-बांच्नुसँग केइ मत्लव छैन । जल्लाई मर्ने विचार छ एता आउनुस्, जल्लाई बांच्ने मन छ आफ्नो बाटो लाग्नुस् । उ ओजनदार शैलिमा घाइते शिंह झैं गर्जियो । 

 

 

ति चार जनाले के सोचे कुन्नी, तितर-बितर भए । उ आफ्नो बाटो लाग्दै थियो, मायाले रोकी । 

कता जांदै हुनुहुन्थ्यो कुन्नी ? धेरै-धेरै धन्यवाद है हजुरलाई । 

मलाई अलिक हतार छ अहिले, राम्रोसँग जानुस् है । उस्ले मायाको प्रतिकृयाको पर्खाइ नै नगरि पाइला चाल्दै भन्यो । उस्लाई सांच्चै हतार थियो, अढाइ कोशजती पर उस्की आमाले उस्लाई कुरिरहेकी थीईन्, मुर्दा घरमा, मुर्दा बनेर । बांचुन्जेल भलै आफुले एक गांस खाएर अनी एक सरो लाएर भएनी उस्लाई सुखी पार्नुमै तल्लिन हुन्थिन् उस्की आमा तर मरेपछी भने दु:ख दिन थालेकीछन् उस्लाई, यो अन्जान शहरमा ।  

क्रमश: 

 

View/Share this post only

View/Share this post only

 

 

जुआरी (कथा) भाग ४ 

 

 

.. तर पनि यो सेतो पन्नामा निलो डट्पेनले मेरो मन्को बह पोख्दैछु ..

 

 

आनन्द, तिमी मलाइ एकदम राम्रो लाग्छ । कैलेकाइं त सपनामा पनि देख्छु । अस्ती एकदिन त हाम्ले ब्या गरेको पनि सपना देखेको थिएं, बुझेउ ? तेइ नेत्रेका बाले मन्तर पढेका रे, अनी हामी चाइं जग्गेमा थिम । पछाडिबाट कृष्णा, सुनिता र अंजलीले कस्तो गिज्याउंदैथे हाम्लाई, पछी ब्युंतेपछी त मलाई कस्तो लाज लायो नि । 

 

 

मलाई त त्यो सपना कैले बिपना होला भन्ने लागीरहन्छ भन्या ? तर तिमी मलाई love नै गर्दैनौ जस्तो छ ? हिंजो मैले देको चाउचाउको मशला पनि खाएनौ, था छ ? कस्तो नराम्रो लायो नि मलाई । अनी त मैले पनि पछी सप्पै फाल्दिन्छु भनेको कृष्णाले खाइ । 

 

 

तिमी मान्छौ भने म पनि तिमीसँगै घांस काट्न लुकी लुकी आउंछु है । हाम्रो घरमा त सप्पै ठुलेले काट्छ तर मलाई संधैभरी तिमीसंगै कुरा गर्न मन लाग्छ, तिम्लाई हेरिराख्न मन लाग्छ, तेसैले के । तर कां तेत्रो ऊकालो हिन्नुपर्छ है, बरु एकदिन कसैलाई नभनी सिनेमा जाम्न हामी हुन्छ ? फोटो पनि खिचाम्ला नि । अनी राजाको चोकनिर कस्तो मिठो चाउमिन पाईन्छ बाबै !

 

 

सुन न, अनी तिमी पनि मलाई love गर है । बागेश्वरी माइेको कशम, म तिम्लाई संधैभरी खुशी दिनेछु । बरु मेरो बारेमा केइ कुरा नराम्रो लाग्छ भने भन्देउ है, म तिम्ले भन्या जस्तै गर्नेछु । था छ ? एकदिन तिम्ले भन्याथेउ नि, सानो कलासमा नङ पालिश लाउन हुन्न भनेर, मैले त घरमा आएर पुरै सिशी फुटाइदे नि । हेर, मैले तिम्ले भनेको सप्पै मानेकोछु । मलाई love गर है, अनी एस्को उत्तर लेखेर तिम्ले नि मेरो झोलामा हाल्दिनु है । 

 

 

I Love You Anand 

उही तिम्लाई माया गर्ने रिचा 

 

 

चिट्ठी सकेर निकै सन्तुश्टीको शास लि' ऋचाले, एकछिन त । आफैमा रोमान्चित भई उ, उस्ले कल्पनामा मात्रै देखेका र बुनेका दृश्यहरु अब उस्कै आंखा अगाडी फन्फनी घुम्न र नाच्न थाले । बास्, जिन्दगी भोली होस् त एस्तै होस् भन्ने लाग्यो । धेरै बेर निदाउन सकिन उ; कोल्टे फेरी रही; मानशपटलमा मात्रै एउटा नाम थियो; आनन्द । एक मन्ले त भन्यो, ऐलेइ दिउं यो प्रेमपत्र उस्लाई, अनी ऐलेइ I love You भनोस् उस्ले पनि .. तेस्पछी त उस्का बा खगेन्द्र आउन् कि उस्की आमा बाटुली आउन्, भांजो हाल्न; मिल्ने कुरा मान्न र नमिल्ने कुरा त्याग्न तयार छे उ । 

 

 

ऋचा मैसाप आफ्नै मनको लड्डु खांदै निदाइन । तर उन्को मन कहाँ निदाउंथ्यो र ? त्यो त उडीरह्यो, नाचिरह्यो, जमुने भञ्ज्याङको आकाशमा; क्षितिज भेटुंला झैं - रहर सब मेटुंला झैं । 

 

 

आज स्कुल हिंड्नु अघी उस्ले निकै बेर आफुलाई ऐनामा हेरी .. दुई चुल्ठी अलिक मन परेन, कपाल सबै सिम्हलेर घुच्चुकमा बांधी; दिब्या भारतीले जस्तै, अनी अलिकती जुल्फी जस्तो पनि बनाइ निधारमा; तेस्पछी निक्ली' उ फेरी अर्को स्वप्निल नगरि चाहर्दै - जहाँ उस्को आनन्द अब उस्कै भईसकेको छ । 

 

 

१० बजेको घण्टी बज्यो .. कलासबाट सबै दौडे चौरतिर, "श्रीमान गम्भिर.." का लागी, ऋचा भने पर्खिरही । तर सुनिता पनि पर्खिरही, पर्‍यो आपत ! 

सुनिता, तं जा न; मलाई कस्तो पेट दुख्याछ के । मैसापले बाहाना बनाइन् । 

लाss म बिनोद दाइलाई भन्दिम् ? (१० कलासका बिनोद दाई जुनियर रेडक्रस सर्कलका अध्यक्ष थिए, उन्ले कहिलेकांई देखाउने first aid को डब्बामा ध्यान गयो सुनिताको)

पर्दैन भन्या । तं लाइनमा जा न, म यिं बस्छु के । ब्यान औषधी खाथें, एक्छिन्मा ठीक हुन्छ होला । मैसापले अर्को पासा फालिन्, अब त घरै खाने हेतुले । 

ए ! तं नछुने भा' हो ? सुनिताले अन्जान्मै भे नि तगडा गोटी फाली फेरी नि ! 

होइन के, तं जा न खुरुक्क । मैसापलाई अरु केइ फुरेन, अली-अली पारो नि चढ्यो ! 

सुनिता कुन्नी के बर्बराउंदै निक्लि' बाइर, तर मैसापको रंगको गोटीले भने काम गरेकोथियो बल्लतल्ल । हिंजो राती लेखेको प्रेमपत्र हतार-हतारमै स्वाट्ट छिराइ आइतेको झोलाभित्र अनी दुई बेन्च पछाडि आफ्नै सिटमा बसेर लामो साश फेरी । 

 

 

अघिसम्म उस्लाई लागेकोथियो कि त्यो चिट्ठी आइतेको झोलाभित्र हाल्नु नै सब्कुराको फाइनल हो, तर कां हुनु ? घांटी रेटेर छोडेको कुखुरो जस्तो बल्ल पो भई उ ! कुरुक्षेत्रमा उत्रेकी मात्र त थि' उ, कन्हैयाजीले उस्को माया स्विकार्नु र मायाको रथ हांक्नु त बांकी नै थियो जो । आफैभित्र डराउन थाली अब उ, आइतेले पनि I Love you भनेन भने ? उस्का बाउले पूजापाठ गर्ने दुईचार भगवान नि सम्झी उस्ले; हे प्रभु ! आइतेले पनि मलाई माया गरोस् है ! मैसापको काउन्टडाउनमा अरु पनि एक-दुइ भगवान बांकी नै थिए तर सहपाठीहरु ह्वार्‍र कलासभित्र छिरे ।

कस्तो छ तंलाई ? बिनोद दाइलाई भन्दिम् ? सुनिताले फेरी मैसापको कन्सिरी तताइ !

ठीक छ के, धेरै नबोल् । मैसाप अलिकती अमिलो भईन्, बिनोद दाइलाई भन्न नपाएकोमा सुनिता अलिकती तितो भई । अरु पनि आ-आफ्नै स्वादमा थिए; क्षेत्र सर कलासमा छिरे । 

 

 

क्षेत्र सरले हाजिरी लिए, रोल-क्रम अनुसार आएका जतिले "yes sir" पनि भने । तेस्बेला सम्म ठिकै थियो, तर ऋचा मैसापको मुटु तेतिबेला पड्केला जस्तो भो जब क्षेत्र सरले पढाई सुरु गर्न आइतेको अंग्रेजी किताब लिए ! उस्लाई बल्ल याद भो, छिट्ठी त तेइभित्र छ ! 

 

 

क्रमश: 

 

View/Share this post only

View/Share this post only

 

बालापनको  बेला झलक्क याद आयो ..... यस्तै भाको थ्यो मेरो एउटा साथी लाइ....बोलीचाली अनि त्यो लवलेटर को लेख्ने तरिका कस्तो तेस्तै तेस्तै ......उसको नि लेटर गुरुबा को हात मा पुग्यो है अनि त गुरुबा ले त्यो लेटर सप्पै क्लास को अगाडी पढेपछि रातो भएर ब्याग लेर क्लास बाट निस्केर हिड्यो अनि त एक हफ्ता क्लास नै आएन..... अर्को हफ्ता त त्यो लवलेटरले काम गरेछ....दुइजाना को लव पुरै बर्ष चल्यो....अनि त के र मोरो प्रेम मा पास भो जांच मा फेल .....केटि माथि किलास चढी केटो ले स्कुल बदल्यो .... 

 

लौ कहाँ मेरो गलफती लिएर बसिचु मा नि...... सहि गयो क्याली मित्र .....समय मिलाएर फेरी अर्को भाग थपम है.......

 

- थाने

View/Share this post only

 

- थाने

View/Share this post only

 

.. उस्लाई बल्ल याद भो, चिट्ठी त तेइभित्र छ ! 

 

एकाएक श्वासप्रश्वास बढ्यो मैसापको, कानका लोतिहरु राता र ताता भए; आरनेले भर्भराउंदो भुङ्ग्रोमा पोलेको फलाम झैं । हात्खुट्टा लग्लग र लल्याक-लुलुक्कै भए; जरो उखेलिदीएको झाल झैं अनी शिर घोप्टियो लज्जावती झार झैं, केही भय मिस्सिंदै । 

 

क्षेत्र सरले च्याप्टर ११ खोज्न, दाहिने हातले किताब समात्दै देब्रे हातले फ्यार्‍र पानाहरु पल्टाए .. फुत्त बाहिर निस्कियो; तेही पापी चिट्ठी ! अब ठाउंको ठावैं बजारिन्छु कि जस्तो लाग्यो मैसापलाई । 

 

हैन ए आइते, क्या हो यो ? क्षेत्र सरले खासै वास्ता नागरिकनै, दुई पल्ट पट्ट्याएको "प्रेम पत्र" आइतेतिर फुत्त फाल्दै भने । 

मैसापलाई संजीवनिको घुट्को लाएजस्तो भो, आइते अब अक्क न बक्क । 

मैले कैले-के राख्या रैछु त ! भन्ने कौतुहल्ताले आइतेले "प्रेम पत्र" फुकायो, संगै बसेको नेत्रे र नेत्रेको छेवइको बिशालले पनि आंखा ठुला पारे; सम्भवत: १-२ लाइन पढ्न भ्याए पनि । आइतेले ट्वां परेर क्षेत्र सरलाई हेर्यो, नेत्रे र बिशालले अरु १-२ लाइन पनि पढ्न भ्याए । 

कापी निकाल् अनी साथीको किताबमा हेर् । ल, अरुले पनि स्पेलिङ टिपो' । क्षेत्र सरले चक-डस्टर समाते, आइतेले "प्रेम पत्र" गुट्मुट्याउंदै गोजिमा कोचार्यो, मैसापले चैनको शास लीईन् । 

 

आइते; तर उ त बेचैन भाकोथियो । जिन्दगीमा पाको पहिलो प्रेम पत्र, तेस्माथी पढ्न नि भ्याकोथेन कल्ले लेखेको भनेर ! हिंजो, अस्ती, पछील्लो परीक्षामा, अघिल्लो वर्षमा .. को-को नजिकिएकाथिए, क-कस्ले मद्दत मागेकाथिए ? कुनै जान्ने केटी नै पो ? कसैले खेला गरेको त हैन ? हेनराइटिङ त .. एक्चोटी पढुम्न पैले । 

बडा गार्हो भो हाफ टाइमको घण्टी कुर्नु आइतेलाई । अंग्रेजी, नेपाली, गणित र विज्ञान खै; अरु दिन त सर्‍र जान्थे - त्यो दिन ति क्लास बिताउन हम्मे-हम्मे नै पर्‍यो । अर्जुनलाई बरु के धौ हुंदो हो र, माछोको आंखोमा निशाना लाउन; तर बिचरो आइतेलाई धेरै निशाना पो लाउनु पर्ने भा'थ्यो । कस्ले लेख्या हो ? किन लेख्या हो ? मलाई लेख्या हो ? मलाई नै किन लेख्या हो ? मैले के लेख्नु पर्ने हो ? 

 

हाफ टाइमको घण्टी बज्यो, मैसापको शिर झुकेकै थियो, आइते; राजाको भोटे कुकुर फुकेसरह शौचालय दौडियो । 

 

पांचौ घण्टी बज्न केही समय बांकी थियो । केही कलासभित्र आइसक्याथे, कोही पर्खाल बाहिर बरफ चुस्दै, कोही भइयाको चाट चाट्दै, कोही बजैको चाकु चपाउंदै त कोही ग्राउन्डमै सांधेको भोगटे खांदै वा चुङी खेल्दैथिए । 

 

कलासभित्र रहेका केही मध्य, आइते र मैसाप पनि थिए । मैसाप घरी-घरी लजाउंदै आइतेलाई हेर्थिन्, आइते घरी-घरी बेप्रसँगको कुरा गर्थ्यो सँगैको नेत्रेसँग । आंखा बोल्छन् रे भन्ने सुनेको हो आइतेले, आज देख्यो पनि - तर आंखैले आज कसरी बुझाउनु, फाटी मर्नु भो उस्लाई । उ केही शिषिरको व्याख्या गर्न चाहन्थ्यो तर मैसापको नयनबाट बसन्त हटेपो ! 

 

आंखाको त्यो चमक, परेलिको त्यो सनक, वदनको त्यो दमक अनी मुजुर नाचेझैं त्यो भाव-भङी; ओहो ! कुनै आणविक हतियारको तुलना गर्न सकिएलार नारिका सामु ? विज्ञानले एउटा मापदण्ड तोकिदेला, अणु-परमाणुको व्याख्या गर्दै; तर क्लियोपेट्रा, फ्राइनी वा हेलेनलाई हामी कसरी व्याख्या गरौं ? वा उनिहरु आज आफैले आफ्नो व्याख्या खोजे भने ? 

 

आइतेको दिमाग गोलचक्कर भो । प्रेम पत्र त गोजिमा सुरक्षित नै थियो तर मन भने ब्याधाले लखेटेको हरिण झैं भो । 

 

पांचौ घण्टी पनि बज्यो, भुगोल पढाउने ॠषि सर भित्रिए । छैटौं, सातौं, आठौं ... एक-एक वर्षसरी बिते, एक-एक घण्टी आज आइतेकालागी; शायद मैसापकालागी पनि । आखिरमा बल्ल-तल्ल बज्यो, ४ बजेको फाइनल घण्टी । एकबार पुलुक्क हेर्यो मैसापतिर अनी दौडियो आइते, बिरेन्द्र शिल्ड जित्ने ज्यानलाई दौडिनुमा त कल्ले भ्याउनु र ! 

 

मैसाप देखा परीन्, गोरेटोमाथीको ठुलो ढुङोमा आइते बसिराथ्यो । हुनत उस्को घर जानुपर्ने बाटो उतै पारीको ओरालोबाट हो, आज यहाँ ढुकिराथ्यो । मैसाप मुस्काइन्, आइते तल बाटोमा हामफाल्यो । 

के लेख्या यो तिम्ले ? पट्ट्याएकै प्रेम पत्र देखायो उस्ले । 

तेही । मैसापले सरल उत्तर दिईन् तर अदाकारीमा आज दिब्या भारतीलाई पनि पछारेकी थिईन्, लज्जा-भय-भरोसा-प्यार-मुश्कान .. उफ् - भिन्चिले देख्याभए अर्को मोनालिशा बनाउदाहुन् !

तिम्रा बाउले तिम्लाई मार्छन्, मेरी आमैले मलाई ! आइते पछाडि फर्कंदै एक-दुइ कदम धम्-धम् हिंड्यो, फेरी फर्कियो । 

मेरोलागी मर्न सक्दैनौ र ? म त सक्छु है । मैसापले आडैको पोथ्रोसँग खेल्दै भनिन् । 

सक्दिन म । किन मर्नु मैले ? आइते हावामा हात नचाउंदै जङ्गियो । 

हे भगवान् ! कस्तो रिष हो ? 

 

हे भगवान् ! कस्तो रिष हो ? अंझै मर्या छैन भन्या ? मायाले ट्याक्सिको ढोका खोलिदीइ, उ चुप्चाप भित्र बस्यो । 

दाई पैला बानेश्वर जाम् है । अर्कोपट्टिबाट भित्र छिर्दै मायाले डाइबरलाई भनी । 

तपाईंलाई सप्पैको मशिहा किन हुनु पर्या ? जेसुकै गरुन् न अरुले .. अलिक सजिलोगरी बस्दै माया रिसाइ । 

खाएको पैसा तिर भन्नु नि गलत हो र ? 

तर सही-गलत भन्ने कुरा कहिलेकाँहीं परिस्थिती अनुसार नि हुन्छ नि ! तेतिबेला चुप: लाग्याभए के जान्थ्यो तपाईंको ? 

ठिकै छ मै गलत, भोन्त अब । 

मेरो त्यो मत्लव हैन भन्या । आफु खुरुखुरु- 

बैनी नया बानेश्वर हैन्त ? डाइबर दाइले बिच्मै रोके मायालाई । 

हो दाई । 

पैला घरमै गा'भए हुन्थेन र ? उस्ले अगाडिको ट्राफिक हेर्दै भन्यो । 

उल्टो पर्ला भनेरनी, एकछिन मात्रै हो । 

अं के भन्दै थेंरे म ? ... मायाको गन्थन सकिएको थिएन, घरि-घरी घच्याक्-घुचुक पार्दै डाइबर दाई ट्याक्सी चलाऊंदै थिए, उन्को एफएममा पाण्डव दाजु कसैलाई गिज्याउंदैथिए .. गंगाजले पानीले भिज्यो तिम्रो रातो पछ्यौरी .. 

 

पाण्डव दाजुले आइतेको एउटा अतित पनि कोट्ट्याइदिए । 

क्यालेण्डर अनुसार खासमा होली त आइतवार नै परेकोथियो तर धेरैजसो शुक्रवार नै तयारीकासाथ आएका हुन्थे, तेस्मा २-४ जना अलिक रसिक गुरुबा र गुरुआमैहरु पनि सामेल भईदिन्थे । 

आइते कान ठाडा पारेर बसेकोथियो, कतीखेर हाफ टाइमको घण्टी बज्ला र बत्तिम्ला भनेर, उस्लाई रंग-अबिरको दला-दली र घसा-घसी भन्दानी घरकी ब्याउने धर्किकै चिन्ता थियो । आखिर घण्टी त बज्यो तर बबुरो बत्तिन चाइं पाएन; विज्ञानकी अञ्जु मिसले होलिको शुभकामना र के-केजाती पो दिनथालिन् ! 

अञ्जु मिस क्या गज्जप्की छिन् है ? कस्को फेला पर्लिन् हं ? नेत्रेले कुनै दिन सोध्दा आइतेले हप्काएकोथियो; धत्, आफुलाई पढाउने मान्छेलाई त्यस्तो भन्नुहुन्छ ? तर आज आइतेले अठोट गर्‍यो, आइन्दा नेत्रेलाई उ केही भन्ने छैन ! 

मिस अलिकती टिका है ? अञ्जु मिस बाहिरिन लाग्दा रिचाले सोधी । 

धेरै नलगा नि फेरी ! 

सानो बुट्टेदार मखमली टिकुलीमाथी उस्ले मिसलाई लाम्चो टिका लाइदी' । 

ला, तंलाई पनि । रिचाकै केही अबिर लिएर मिसले नि उस्लाई टिका लाइदिन् र बाहिरिन् । 

पछाडी बसेकाहरु खस्याक्-खुसुक गर्दै आ-आफ्ना पोका-पुन्तुरा खोल्दैथिए, रिचाले ढोकातिरबाटै हांस्दै एक नजर आइतेलाई हेरी, आइतेले नेत्रेलाई हेर्यो, नेत्रे भने ढोका बाहिरतिर हेर्दैथियो - टाढा पर अन्जु मिस अफिसतिर जांदै थीइन् ! 

झोला बोकेर आइते उठ्यो तर ढोकामा सुमेरु पर्वत झैं रिचा खडा थीई, उस्लाई खुशी नपारी पार पाउनु गार्हो थियो । 

हेर, रंग नलाउ है, भन्द्याछु ! आइतेले उर्दी लायो । 

ल हेरुम्त म पनि ! एक मुट्ठी अबिर लिएर रिचाले अड्डी कसी । 

थोरै हैत, टिका मात्रै । आइतेले बिन्ती बिसायो । 

ल भन्या, खुरुक्क मान्यौ भने थोरै .. नत्र त बाबु .. । आंखा सन्काउंदै रिचा मुस्काइ । 

ल त । निधार थाप्दै आइतेले आत्मसमर्पण गर्‍यो । 

रिचाले अब एस्तो मौका किन पो छोड्दी हो ? पुरै मुख, कपाल र धेर-थोर जिउभरी पनि दलिदिई ! 

कलासभित्र र चौर बाहिर पनि अब होलिको माहौल सुरु भइसक्याथ्यो । कुनै जङ जित्या सिपाही झैं रिचा हांस्दैथी', हनुमान मन्दिरको रातो मुर्ती झैं आइते भाथ्यो; उस्लाई नि सनक चढ्यो । 

ओइ नेत्रे, रङ निकाल्त ! बेन्चमा झोला फ्याल्दै आइते सन्कियो, रिचा पनि अर्को एक मुट्ठी अबिर लिएर तयार भई । 

नेत्रेसँग हरियो रङको अबिर रहेछ, एक पसर लिएर आइते रिचातिर सोझिंदै उम्लियो; अब देख्छेउ मैया, आफुलाई दल्दा कस्तो हुन्छ ! 

ए ! मैले त थोरै लाथें है । रिचा केही हच्कीई । 

हो-हो, म नि थोरै मात्तै लाउनी हो ! आइते अघी बढ्यो । 

लौ लगाउ ! हात्को अबिर ह्वार्‍र आइतेतिर फाल्दै रिचा पछाडी दौडीई, केही अबिर आंखामा नि पर्‍यो, आइते एकछिन तिर्मिरायो । 

अब त झन् पख न । आंखा मिच्दै आइते उतै दौडियो । 

अब पालो उस्को थियो । एक हातले रिचालाई च्याप्प पारेर अर्को हातले अन्दा-धुन्द अबिर दलिदियो, हात कता-कता पुगेको आभाश भएपछी मात्रै अप्ठ्यारो मान्दै छाडिदियो; रिचा लाजले भुतुक्कै भई । 

उसै पनि लज्जालाई नारिको गहना मानिन्छ, झन् आज उस्का झुकेका नजर, राता अधर र हरियो रङ्मा लत्पतिएका पोटिला गालाहरु ! कपालको चुल्ठो केही बिग्रिएकोथियो तेइपनी बेजोड राम्री देखिएकी थीई उ; आइतेको पुरुष मनले पहिलो पटक, शायद यो सत्य स्विकारेकोथियो आज । 

 

कलासभित्र सबै आ-आफ्नै तालमा थिए । विध्यार्थी मात्र नभै अब त उनिहरुका झोला, कापी-किताब, बेन्ची र पुरै कक्षा कोठा नै रंगीचङी भएकोथियो । बाहिर सिनियर दाई-दिदिहरु त पानी छ्यापा-छ्याप गर्न सम्म भ्याइसक्याथे ! 

नेत्रेलाई रिश त उठ्या हो; १-२ जना बदमाश गुरुबाहरुले बिचरी अञ्जु मिसलाई एता र उता खेदाउंदै थिए, तर उस्ले कसैलाई केही भनेन । आइते र रिचा अरु भन्दा केही गम्भिर देखिन्थे । 

 

घर जांदा आज आइतेले धर्की बिर्स्यो, अचम्म भयो ! 

हातमा अघी रिचाले दिएको पोस्टकार्ड थियो, दिब्या भारतीको; होलिको शुभकामना सँगै एउटा शायरी पनि लेखेको :-

घाम लाग्ने घमाइलो बादल लाग्ने छायां 

बिर्सी जाने बैगुनिको सम्झी लाग्ने माया 

 

उ घरी तेही पोस्टकार्ड हेर्थ्यो, घरी कुन्नी कता हेर्थ्यो; आंखै अगाडीको ढुङो नदेखेर ४-५ हात पर उछिट्टियो - हत्केला र कुइनो अलि-अली दराल्लियो, टाउकोमा झन्डै टुटिल्को उठेको ! 

तर खास्सै दुखेन, अचम्म भयो ! 

अस्ती बेकार रिसाएछु । "प्रेम-पत्र" वाला दिनको सम्झना भो उस्लाई ..  

तिम्ले कुरै रिष उठ्ने गरेपछी रिसाउनु परेनत ? उ जङिएकोथियो । 

के माया गर्नु हुन्न र ? उस्ले सोधेकिथी' । 

ऐले माया गर्ने बेला हो त ? तिम्रा बाउले मान्छन् ? 

माया मसँग गर्ने कि मेरा बासँग ? सिधै भनन डर लाग्छ भनेर । 

कोसैसँग लाग्दैन डर-सर । 

अनी ?

हैन तिमी कुरा किन बुझ्दिनौ ? 

के कुरा ? बुझाउन त । 

तिमी पो धनीकी छोरी, जे गरेपनी हुन्छ । 

अब धनी-गरिब कांबाट आयो ? ब्या गरन्त, अनी तिम्रै हुम्ला । 

मैले भन्न खोज्या, तिमीहरुसँग पो तेत्रो श्री-सम्पती छ त, मैले त धेरै कुरा गर्न बांकी छ । धेरै पढ्नु छ, नोकरी गर्नु छ; ऐलेइ ब्या गर्दै हिनम् त म ? 

तेइ त भन्या लाटा ! ऐले माया गर्न त सक्छौ नि ? ब्या-स्या पछी गर्दै गरुम्ला ! 

हेर यो सब्कुरा था'छैन मलाई । उसै नि तिम्रा बा मान्ने हैनन् केरे । 

तिमी कुरा घुमाइ-फिराइ किन बालाई जोड्छौ हं ? 

सत्य तेइ हो केरे ! होइन भने गएर भनन्त, म त्यो गुरुङ्को छोरोसँग पोइल जान्छु भनेर । सक्छेउ ? 

सक्छु, परी आएमा किन सक्दिन ? 

भो गफ नदेउ ! हेरुम्ला हामी पनि । 

हेरीराख, तिमी जस्तो पानीमरुवा हुम् म ? 

लन्त, तिमी नै बाहादुर । बास् ? 

रिचाले आंशु थाम्न सकिन । 

हे राम ! किन र्वा फेरी ? 

जिनसुकै होस्, तिम्लाई के मत्लव ? उ बाटो लाग्न थाली । 

हैन नरोउ न भन्या । सँगै हिंड्दै उस्ले मनाउन खोजेकोथियो । 

चेपारो घस्न पर्दैन । जाउ तिमी आफ्नो बाटो । आइतेलाई धकेलेर उ तलतिर दगुरेकिथी', अल्मल्ल पर्दै एकछिन पछी आइते पनि आफ्नो बाटो फर्केकोथियो । 

 

फेरी एकबार उस्ले पोस्टकार्ड हेर्यो, शायरी पढ्यो, मनले मानेन; बत्तियो उ । 

जमुने भञ्ज्याङको पखेरो, गल्छिको बांसघारी र पारीको जंगलमा दौडिंदै गर्दा उस्लाई लाग्यो, नेत्रे बज्या बिनासित्ती अञ्जु मिसलाई गज्जप्की भन्छ; गज्जप्की त खासमा रिचा पो हो त ! एस्लाई अरु क्वैको फेला पर्न दिनुहुन्न ! 

स्याउला-पात गर्न गा'का कसैले देख्या भे सात्तो जांदो हो ! रङीबिरङी हुलियामा बौलाहा झैं दौडिएको आइते अजबको बनझांक्री झैं देख्याथ्यो । 

 

ओरालो झर्दै गरेकी रिचा पनि एक पललाई त झसङै भई; स्वां-स्वां र फ्वां-फ्वां गर्दै आइते उस्को सामुन्ने प्रकट हुंदा ।  

के भो ? कता जान ला' ? उस्ले आश्चर्य प्रकट गरी । 

तिम्लाई नै भेट्न आ', बसन । लामो-लामो शास फेर्दै आइतेले अली पाखातीर देखायो । 

के काम पर्‍यो त त्यस्तो ? झोला काखमा लिएर बस्दै रिचा जिस्की' । 

तिम्लाई सरी भनुम् भनेर नि ! उस्ले झोला छेउतिर राख्यो र आफु रिचाको सामुन्नेको सानो ढुङोमा बस्यो । 

सरी किन नि ? उस्ले अन्जान बन्ने असफल प्रयास गरी । 

एसरी, एती टाढा दौडंदै आएर सरी भन्नुको जोड-घटाऊ रिचाले गरीसकेकीथी' तर स्वभावैले जन्मजात गुण उस्मा पनि थियो । तारिफ, माया र माफी; नारीजातीलाई संधै-संधै बोलेरै बयान गर्नुपर्ने हुन्छ । उनिहरुको अन्तर्मनले बुझेर पनि कहिल्यै-कहिल्यै बुझ्न चाहंदैन ! 

अस्ती तिमीले चिट्ठी दिंदा मैले के-के भनें, त्यसैले के । माफ गर है ! उस्ले ङिच्छ हांस्दै भन्यो । 

ए ! एती सजिलै हुन्छ र भन्या ? कान समातेर उठबस गर, अनी मात्रै माफी । उस्ले दाइने हातैले देखाउंदै भनी । 

हे, रेला नगरन । लु, कान नि समातें, भो ? 

ल-ल मान्द्यो ! नजिकैको सानो सिटोले प्याट्ट हान्दै उ हांसी, आइते पनि हांस्यो र सँगै हांसिरहेका थिए; उनिहरुको मुहारमा अनेक रंगहरु । 

भनेपछी अब माया पनि गर्छौ हैन्त ? कि त माफी मात्रै हो र ? उस्ले शंका पोखी । 

हैन, .. गर्छु । आइतेले भुंइतिर हेर्दै भन्यो । 

छ्या ! स्वाएन भन्या ! खै एता हेरत ! रिचा ठुलो हांसो हांसी । 

केss ? आइतेले बल्ल नजर मिलायो । 

केइ हैन । 

एकछिन सुन्यतामा हेराहेर मात्र भो । 

अघी कलासमा के गर्याथ्यौ ? रिचा केही रिसाए झैं गरी । 

के गर्याथें र ? 

अबिर लाउने बेला, बदमाश ! 

ए । के भो त ? अब त तिमी मेरै त हौ ! 

अंह पाइंदैन, एस्ता कुरा ब्या पछी मात्रै । 

ल-ल, तर ब्या चाइं मैले नोकरी खाए पछी मात्रै .. 

 

केही बेर एस्तै मिठा भविश्यका कुरा भए, केही भयका पनि । बाटुलीलाइ जसरी भए पनि मनाइ छाड्ने संकल्प आइतेले लियो, खगेन्द्र देवले नमानेमा सब्कुरा छोडेर आउने वाचा रिचाले गरी । दिन ढल्न लाग्दा, दुबै लागे आ-आफ्नो घर; प्रशन्न मुद्रामा । भोली आफ्नो पाइताला मुनी के-कती हुन्छ भनेर चिन्तित हुनु मुनासीब छ तर आज आफ्नो हत्केलामा जे-जती छ, तेसैमा रमाउन सक्नु पनि त महत्वपूर्ण हो नि ।   

 

ए, एss दाई, ट्याक्सी रोक्नु त । बागबजारबाट भित्र छिर्दै गर्दा, एक्कासी आइते चिच्यायो । 

किन ? के भो ? माया उत्सुक हुंदै एताउता हेर्नथाली । 

बाटो एस्तो छ, खै कता रोक्नु र ? डाइबर दाइले अलिकती किनार लाउने प्रयास गरे । 

यिं रोक्नु न, म आइहालें । रोक्की' नसकेको ट्याक्सीबाट ओर्लंदै आइतेले भन्यो र ८-१० कदम अर्को दिशातिर दौड्यो । 

हैन के भो यो मान्छेलाई ? माया गन्गन गर्दै बाहिर आएर उभीई । केही पर आइते घांटी तन्काउंदै पल्याक्-पुलुक गर्दैथियो, केही बेरमा निराश फर्कियो । 

के भो ? कस्लाई खोज्या ? 

चिन्या मान्छे जस्तो लाग्यो । 

अरे वा ! यो शहरमा तपाईंको चिन्या मान्छेहरु पनि छन् र ? ल-ल भित्र बस्नुस् नाम-ठेगाना छ भने भोली-पर्सी खोजे पनि हुन्छ । मायाले खास्सै वास्ता नागरिकन भनी, दुबै भित्र बसे, ट्याक्सी गुड्यो; आइतेको मन भने उड्यो - भुमरीमा परेको सुकेको पात झैं । 

अघी त्यो रातो स्कुटरमा जाने केटी पक्कै पनि रिचा हुनुपर्छ, उस्को ठम्याइ एस्तै थियो । 

क्रमश:

 

View/Share this post only

View/Share this post only

View/Share this post only

क्या गजबको कथा लेखेको रहेछ काइलाले ..

झल्झली आफूले लेखेको लभलेटर सम्झे यार ..

ल अरु पनि चिट्टो लेख ..

View/Share this post only

काहिंला दाइ , 

घच्चीको गो यो पालि नि .... जे भे नि रिचाले मायामा कैद गरेरै छाडी भन्या त....फेरी कहाँ बाट अर्की माया आइ अनि फेरी अन्त्यमा हेरन रिचा पो देख्यो बा आइतेले नि ..... कहाँ बाट स्कुटीमा देख्या भन्या नि .... 

त्यो २ वटा कथा समानान्तर जाँदै गर्दा एउटा कथा लाइ अर्को संग छुट्याउन एस्सो डट लाइन या केहि ले छुट्टयाको भए सजिलो हुन्थ्यो हाम्लाई .... 

कथाको खुराकको लागि काहिंला दाइ फेरी पनि कृतज्ञ छु .... बाँकि पढन कुरेर बस्याछु के रे ....

- थाहा छैन (थाने)

View/Share this post only

View/Share this post only

View/Share this post only

FUNTUSH; 

Thanx 4 ur appreciation, means alot. 

काले; 

माफी चाहन्छु । हाम्रा ल'रे माठ्साबले पहिलेइ आकाशवाणी गर्देर पनि हो कि (!) बिच्मा तेस्तै हुन गो' । जेहोस, सम्भवत: Pepsi को Add. अब बजाउनु नपर्ला । आशा गरुम्न है, संसारै आशमा अढेको छ रे !

बाघ दाई; 

प्रशंसाकोलागी तपाईंलाई धन्यवादको फुलपाती चढाएं । दाइहरुको मुखारबिन्दबाट 'गजब' सुन्न पाउनु हाम्रो अहोभाग्य ! लौलेटर मात्रै सम्झना भो त दाई ? कि अरु 'कुछ' पनि ? तर अब खुट्टामा नेल परी सकेपछी त सम्झनाले नै काम चलाऊनु पर्ने भो दाई, फसाद त्यो पो छ त ! 

थाने; 

त्यो डट-लाइन वाला टिरिक यो ज्यानलाई पैला आएन । फेरी पाठकले अगिल्लो भाग नै बिर्सिनेगरी बिच्मा एत्रो gap होला भन्ने नि सोच्याथि'न, सर्‍र फ्लोमा पढ्दा ट्याक्-ट्याक बुझिन्छ कि भन्ने भ्रममा म परेकोले, तपाईंहरुलाई पो गार्हो हुन गएछ; क्षमा चाहन्छु । अब कथालाई ३तिर दौडाएर पुछारमा जोडुम्की भन्दानी नमिल्नेभो; अघिल्ला भागहरुमा तिल-चामले भईसक्याछ ! अर्कोपाली भने एस्तर्फ म जरुर सचेत रहनेछु - गुण/दोष छुट्ट्याइदिनु भएकोमा मुरिमुरी धन्यवाद । 

फत्ते जी; 

आभारी छु यहाँप्रती । 'तिम्रो लेख पढेर मज्जा आयो' भनेको सुन्न पाउनु नै सायद कुनै लेखककोलागी सब्भन्दा ठुलो पुरस्कार हो रे ! झन मजस्तो अलेखकले त्यस्तो सुन्न पाउंदा त वैतरणी तर्या झैं हुन्छ ! गुनासो सोर्है आना जायज छ, स्विकार्छु । ऐले त माताहरुको सिजन छ, मलाईनी माता लागेरै बिच्मा छुट्न गा'हो ! अब खुशी भा'बेलां सक्काइहालुम् कि भन्ने जमर्को गर्दैछु, हेरुम् ! 

मौन पाठकहरुलाई पनि धन्यवाद सहित; सप्पैलाई दसैंको शुभकामना, सप्पैको जय होस । 

View/Share this post only

.. अघी त्यो रातो स्कुटरमा जाने केटी पक्कै पनि रिचा हुनुपर्छ, उस्को ठम्याइ एस्तै थियो । 

उस्ले मलाई यदी देखेकी भए; रोक्दी हो ? बोल्दी हो ? के प्रतिकृया हुंदो हो ? 

बेलुका ओछ्यानमा डङ्रङ्ग उत्तानो पल्टिएर आइते एस्तै केही सोच्दैथियो, दिल-दिमागमा अरु आइतेहरु पनि जन्मदैथिए क्रमश: । 

समय कती बलवान ! वायुपंखी घोडा झैं एस्को आफ्नै रफ्तार, आफ्नै दिशा - अनी हामी; उस्को टापको ठोकाइले हावामा एक क्षण फुस्स उड्ने धुलोका कणहरु । नाश्शिनु पर्ने बांचाइ, माश्शिनु पर्ने सत्य । अस्तित्व पनि भ्रम जस्तै, स्वामित्व पनि रिण जस्तै; स्वविवेकी र स्वचालित बनेर आत्मा फगत स्वाङ पारीरहेछ ! खै केमा रह्यो त नियन्त्रण - जन्ममा ? मरणमा ? भाग्यमा ? 

कर्ममा त छ नि । प्राप्तीकालागी परिश्रम आवश्यक छैन र ? 

तर पनि सुनिश्चितता खै त ? 

के उस्ले नचाहेको हो र एउटा सुन्दर संसार ? मात्र कोरा सपनाहरु पुरा हुंदैनन् रे ठीक छ, तर प्रयास गरिएकाहरु पनि त फुटिगए आखिर विधुवाको चुरा जस्तै । 

आनन्द दाइss ! जमुनाको ढोका पिटाइले उस्को तन्द्रा भङ्ग भो । 

ह्म्म्ss खुल्लै छ । 

ओहो ! कस्तो अंध्यारोमा बस्नुभा' ? उस्ले प्याट्ट स्विच अन गरिदीई, चिमको टड्कारो उज्यालो कोठाभरी पोखियो; खाना खान आउनु रे । 

कल्ले पका' तिम्ले हो ? आइतेले सामान्य बन्ने प्रयासमा सोध्यो । 

म्म्; मैले बना'को किन मिठो लाग्दैन र ? उस्ले पनि कुराकानी सहज पार्न मद्दत गरी, उसो त माया मार्फत उस्लाई आइतेको बारेमा थोर-बहुत जानकारी भइसक्याथ्यो । 

होइन, आज झन; धेरै दिनपछी मिठो खान पाइनेभो भनेर नि । पुग्नेगरी त पका'छेउ के ! उस्ले ढोका ढप्काउंदै भन्यो ।  

एss जत्ती छ । नपुगे मेरो भाग पनि खानुहोला भएन ? उ पनि जिस्कीई, दुबै सिंडी उक्लिए । आइतेको कोठा भुइंतलामा थियो, जमुनाका दिदिबैनी तेश्रो तलामा बस्थे । 

हैन अंझै तेइ हुलियामा भन्या ! कस्तो फोहोरी देख्याछ तपांइलाई त । आइतेलाई किचनमा देख्नासाथ मायाले ब्यंग्य गरी । 

भोली नै काटुम्ला भनेर हो । करीब-करीब एक औंलजती लामो दारी कन्याउदै उ मुश्कायो । 

ओहो ! एक्छिन सेब गर्नपनि आईतवार नै चाइने ? मायाले ब्यंग्यवाण जारी नै राखी, आइते र आईतवार पारस्परिक रहेकोले उ अंझै मुश्कायो । 

एss दाइको त कुरै नगर्न, ह्वां तल अंध्यारोमा धुम्धुम्ती तपस्या गर्दै हुनुहुन्थ्यो ! जमुनाले पनि 'आंखो देखी हाल' बयान गरी । 

ल-ल बस्नुस्, हात धुनु भा'हो ? माया पस्किन थाली । 

आफ्नै हात त हो, के फरक पर्ला र ! आइते सिङ्कतिर सोझियो । 

हेर-हेर, अल्छि दाई ! जमुनाले पानी राखीदीई । 

आहा ! कस्तो मिठो । तिम्रो हातमा त जादुनै छ हो, दिदिलाई पनि सिकाउन एस्तो मिठो पकाउन । ठुलो गांस चपाउंदै आइतेले जिस्कायो । 

है ! टाउको हल्लाउंदै जमुना फिस्स हांसी । 

केरे ? मैले त सिका'को उल्लाई ! माया एक ग्लास वाइन लिएर टेबुलमा आइपुगी; आज चाख्नुहुन्छ र ? 

मद्यपान श्वासनिकोलागी हानिकारक छ ! था'छैन ? 

हाs हाs ! हैन मलाई त कैलेकाइं अचम्म लाग्छ भन्या, तपाईं कसरी गुरुङ हुनुभा' ? बाहुन हुनुपर्ने मान्छे ! 

हे पर्भुss कां लेख्या छ हो फलानोले खानुपर्ने, ढिस्कानोले खानुनपर्ने भनेर ?

तेइ त, फेरी बाहुनहरुले खांदै नखाने हुन् र ? जमुनाले पनि थपी एस्पाली । 

अरे वा ! बहुमत ? लौ हात खडा ! मायाले देब्रे हात उठाउंदै दाहिने हातले अर्को सिप लिई । आइते र जमुना मुखामुख हेर्दै हांसे । 

भोली के छ नि प्लान ? आइते जुंगा मिलाउंदै बाहिरिन लाग्दा मायाले सोधी । 

कलेज जानुपर्ने छ एकछिन । अली छिट्टै निक्लिनु पर्ला, खाना शायद बाहिरै हुन्छ कि ।  

म बिहानै तयार गर्दिम् त दाई ? जमुनाले सोधी । 

हैन, पर्दैन बा । भरेकोलागी नै बनाउन है । उ निक्लियो । 

दाई गुडनाsssट ! 

ओके स्विsssट ड्रिम ! 

कस्तो मज्जाको है आनन्द दाई ? जमुनाले आंखा ठुला पार्दै सोधी । 

माया केही बोलिन, फिस्स हांसी मात्रै; एक सिप वाइन लिई - दिमागमा भने आइते थियो र त्यो रात पनि । 

उस्लाई अचम्म लागेकोथियो, कस्तो खाल्को मान्छे होला भनेर । आमाको कात्रो र के-केजाती पनि भन्दैथियो, के सांच्चै भनेकोहोला र ? खैर, अरु जेसुकै भएपनी उस्कै कारणले आज एउटा संभावित दुर्घटना टरेको थियो है; त्यसैले पनि त्यो मान्छेप्रती आभारी थिई माया । 

सञ्जोग पनि कस्तो पर्छ कैलेकाइं; जुन मान्छेलाई उस्ले राम्ररी धन्यवाद पनि भन्न पाएकी थिईन, जुन मान्छेको उस्लाई नाम सम्म पनि थाहा थिएन; तेही मान्छे टुप्लुक्क देखापर्‍यो शहीद गेटमा, भोलीपल्ट ! उ शायद कतै जाने माइक्रो कुरिरहेको थियो, माया ट्याक्सिमा त्रिपुरेश्वरतिर जांदै थिई । मायाले ट्याक्सिलाई तेहिंबाट बिदा गरेर उ भएतिर लम्कीई, तर खै ! उस्ले मायालाई देख्यो-देखेन वा चिन्यो-चिनेन; केही वास्तै गरेन, बरु माइक्रो आउने बाटोतिरै हेरिरह्यो । 

माफ गर्नुहोला, यहाँले शायद मलाई चिन्नु भएन क्यारे ! मायाले नजिकै गएर भनी । 

हजुर ? उस्ले मायाको अनुहारभरी आंखा दौडायो, कहिंकतै देखे-देखे जस्तो लागे पनि यकिन गर्न सकेन । सरी; म - मैले ..  

हिंजो राती मलाई ठुलो गुण लगाउनु भएकोथियो नि तपाईंले । मायाले प्रष्ट्याइ । 

ए ! तपाईं हो ! अब उस्लेनी सम्झ्यो । म अलिक तेस्तै हतारमा थिएं, सरी है । 

हैन-हैन प्लिज, मैले पो तपाईंलाई थ्याङ्क्यु भन्नु पर्ने । अनी ऐले कता जांदै हुनुहुन्थ्यो कुन्नी, फेरी डिस्टर्ब गरें कि के हो ? देब्रेतिर भिरेको हातेझोला मिलाउदै मायाले सोधी । 

केही डिस्टर्ब भएको छैन । म त सामाखुशी जाने माइक्रोलाई पर्खेर बसिरा'हो, खै । उस्ले बाटैतिर हेर्दै भन्यो । 

ए, त्यां पर आरएनएसी (तात्कालिन) बाट पाइन्थ्योहोला नि बरु अलिक छिट्टै । मायाले हातैले त्यता पारी देखाउंदै भनी । यदी तपाईंलाई आपत्ति छैन भने हिंड्नुस्न ट्याक्सिमा म पुर्याइदिन्छु, सम्झनुस्; मलाई ठुलो आत्मसन्तुष्टी मिल्नेछ । 

हैन ठिकै छ, मलाई तेत्ती हतार पनि छैन । एउटा कोठा हेर्न जानु थियो .. । 

तपाईं - माया बिच्मै रोकीई । हेर्नुस् त ! ऐलेसम्म त हाम्रो परिचय पनि भएको रहेनछ ! उ खितिती हांसी; म माया, माया खड्का । 

आनन्द गुरुङ । ८-१० दिन भो काठमाण्डु आएको, ऐले अलिक गार्हो परेर कोठा खोजिरा' । उस्ले मलिन परिचय दियो । 

हिन्नुस्न, त्यता कतै चिया खाम्, तपाईंलाई पनि तेतैबाट सजिलो पर्छ । मायाले सुन्धारातिर देखाउंदै आग्रह गरी । 

खै .. मैले त बाहिरको कुरा .. मेरो आमा खस्नु भो हिंजो । उस्ले भरसक सामान्य शैलिमा भन्ने प्रयास गर्‍यो । 

माया खङ्रङ्ग भई । हिंजो राती उस्ले भनेको कुरा बम झैं पड्कियो मथिङगलमा । ओ आइयाम सो सरी; दबेको लवजमा भनी उस्ले । अर्को भुइंचालो गयो उभित्र, तिलक खड्का र केशरी खड्काको रग्ताम्य आकृती बजारियो; गर्ल्याम्म । आमाबाबु गुमाउनुको दु:ख थियो उसँग पनि, सहानाभुती र सम्वेदनाले कक्रक्क निचोर्यो उस्को मुटुलाई पनि । 

प्लिज हिंड्नुस् मसँग, यहाँ के कुरा गरिराख्ने । मायाले उस्को हातै समातेर जिद्दी गरी, किनकी उस्लाई राम्रै थाहा थियो; यो शहर, यो भिड जतिसुकै ठुलो देखिएपनी एस्को चित्त रत्तिभरको पनि छैन भनेर । यहाँ दुख्ने घाउहरुलाई मलम लाउने औंलाहरु निकै कम छन्, हो, बरु नुन बोकेर हिंडेका मुट्ठिहरु प्रशस्तै छन्; हरेक गल्ली र चोक अनी तह र तप्कामा । 

अनी यहाँ तपाईंको कोही आफन्त, साथीभाइ - माफ गर्नुहोला, मैले सोध्न हुनेथियो कि थिएन ? मायाले मधुरो स्वरले बोली । 

चिन्जानको त कोही छैनन्, तेसैले पनि अलिक .. 

अनी सतिगती ? 

अगी बिहान दाहसंस्कार त गरें तर होटेलमा रिती पुर्याएर बस्न नसकिने, तेसैले नै कोठा पाईन्छ कि कतै भनेर खोज्दैछु । आइतेले अब केही खुलेरै कुरा गर्‍यो । यो बिरानो शहरमा आज कसैले अलिकती दया र आफ्नोपन देखाइदिंदा पनि पग्लियो बिचरो, एक्लो र निर्धो मुटुलाई कैलेसम्म गांठो पारेर राखिरहोस् त उस्ले पनि, उस्ले त ऐले सम्म मन फुकाएर आंशु झार्नसम्म पाएको छैन, भित्रभित्रै पिएकोछ; किल्किले दुखाउंदै । 

हाम्रैतिर जाउंनत नभए, म बस्ने घरमै भुइंतला जम्मै खाली छ, नभए मेरै कोठा उपलब्ध गराउंला तपाईंलाई, ढुक्क हुनुहोस् । सँगै भए सानोतिनो सहयोग म पनि गर्न सक्नेथिएं । मायाले आश्वास्त पार्दै भनी । 

कोठा त मैले पनि अघी उतै चाबेलतीर २-४ वटा हेरेकोथिएं तर काजकृया गर्ने भनेपछी शहर-बजारतिर अलिक नदिंदा रहेछन । उस्ले दुखेसो बिसायो । 

मायाले पुन: अतितको एउटा एैना देखी । कुनै दिन एउटी केटीमान्छे भएकैले मात्र उ आफ्ना पितृको काजकृया गर्नुबाट बञ्चित भएकी थिई तर आज यहाँ त एउटा केटोमान्छेलाई पनि बञ्चित बनाइदैछ । वा रे समाज ! आज तेरो धोती फाटेकोछ, त्यो नया टोपीमा गर्व नगर् पाजी ! 

अब तपाईं धन्दै नमान्नुस्, तपाईंलाई कोठा दिलाउने जिम्मा मेरो भो । ट्याक्सिss ! मायाले हात हल्लाइ । 

तपाईंको घरमा को-को हुनुहुन्छ कुन्नी ? अब घरै जाने भएपछी आइतेले अलिक अप्ठ्यारो महशुस गर्नथाल्यो । 

घर हैन, वहाल नै हो; बैनी र म मात्रै । हिंड्नुस्न पैले, सब रामकाहानी सुनाउंछु म । मायाले ढोका खोलीदीई, उ भित्र बस्यो, अर्कोपट्टिबाट माया छिरी । दाई, सिनामंगल । बिआइसिसीको पछाडितीरबाट लानुस् है, त्यसरी छिटो पर्ला । 

मायाले लागेपुगेको गरी तेतिखेर । हरेक कुरालाई पैसासँग मात्र दांजेकीभए त्यो सबकुराहरुमा टाउको दुखाउनुपर्ने कारणै थिएन तर भौतिकतामा त्यो सुख कहाँ छ र जुन उस्ले कसैको सहयोग र सेवामा भेटेकीथीई । सेवा यदी सांच्चिकै धर्म हो भने उस्ले पनि केही पुण्य त कमाएकीथीई । 

ओई दिदी ! आज किचनमै सुत्ने बिचार  छ कि के हो ? जमुनाले झस्काइ । 

तं जा न, म आउंछु एकछिनमा । मायाले उतिर नहेरेरै भनी । 

आज बोतलै जानेभो त आनन्द दाई आउनुभा'को खुशीमा ? जमुनाले आंखिभौं तन्काउंदै बोतलतिर देखाइ । के-के सोच्दै गर्दा मायाले आज आधा भन्दा बेसी पिइसक्यारैछे । 

हैन यतिमात्रै हो । हातको ग्लासमा बचेँको अलिकती वाइन देखाइ मायाले, अनी एकै घुट्कोमा स्वाट्ट पारी । ल हिंड् सुत्नुपर्छ । 

अरे-अरे ! जरा सम्हाल्के मेरी जान ! जमुनाले दुबै हातले मायाको पाखुरो समातेर उठाउंदै जिस्कीई । 

चुप्लाग् ! दुबैजना गलल्ल हांसे । पानी ल्या हो ? 

अं । जमुना बाहिर पुगिसक्याथी' । 

माया पनि बत्ती अफ गरेर बेडरुमतिर लागी । 

आइते भने तल लाटोकोशेरो जस्तो भा'थ्यो । निन्द्रा लाग्ने फिटिक्कै नामोनिशान छैन । हिंजो-अस्ती जेलमै बरु निदाउन सकेकोथियो उ । के आज रिचालाई देखेर हो त ? होइन भने किन ? 

कोल्टे फेर्यो, उठ्यो, पानी खायो, फेरी ढल्यो; अंह - मन ब्याकुल भईरह्यो । हेर्दा-हेर्दै सिलिङ त एउटा ठुलो क्यान्भासमा परीणत भो । अनेक आकार र स्ट्रोकका थुप्रै रंगहरु पोतिए; उस्ले रिचासँग खेलेको होली जस्तै, राम शिंहको छिर्केमिर्के पोशाक जस्तै, बाटुलिको फुलबुट्टे गुन्यु जस्तै । अनी ति रंगहरु आफै सलक्क मिलेर जमुने भञ्ज्याङ बन्यो । तर कस्तो अचम्म ! त्यहां त उस्को घरै छैन; बाटुली, राम शिंह, धर्की, कसैलाई देखेन उस्ले । स्कुल भन्दा तलको ओरालोमा एउटा धमिलो आकृती थियो, उस्ले बोलाउन चाह्यो तर त्यो आकृती त झन्-झन् धमिलो हुंदै तेस्सै बिलाएर गयो !

क्रमश: 

View/Share this post only

वाह ! काहिंला दाइ 

कस्तो गहिराइ का साथ् बर्णन गर्नु भा भन्या नि .... सप्पै कथा आँखा अगाडी फिलिम चल्या जस्तै झलललल भैराथ्यो..... हैन त्यो <<मद्यपान श्वासनिकोलागी हानिकारक छ ! था'छैन ?>> भन्या के हँ ?? स्वास्थ पो हो कि स्वास्नी नै हो ? ..... कथाको गहिराइ र भावना संग बग्दै छु है दाइ..... लेखम अझै.....

- थाहा छैन 

View/Share this post only

View/Share this post only

View/Share this post only

View/Share this post only

View/Share this post only

View/Share this post only